NIE MASZ OBOWIĄZKU ZAKRYWANIA UST I NOSA

Art. 31 Konstytucji RP stanowi, iż:

1. Wolność człowieka podlega ochronie prawnej.

2. Każdy jest obowiązany szanować wolności i prawa innych. Nikogo nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje.

3. Ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

Na podstawie art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej ograniczenia wolności i praw mogą być wprowadzone tylko na mocy ustawy, co oznacza, ze rozporządzenia Ministra Zdrowia czy też Rady Ministrów nie są adresowane do podmiotów innych niż organy administracyjne podległe pod Radę Ministrów, zaś w sytuacji wykroczenia poza ramy Ustawy Zasadniczej nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego. Co do usiłowania wymuszenia posłuszeństwa wobec rozporządzeń, art. 191 § 1 k.k. stanowi, iż Kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. W doktrynie oraz orzecznictwie dominuje pogląd, zgodnie z którym przemocą w rozumieniu art. 191 § 1 kk są wszelkie formy fizycznego oddziaływania (red. R. Stefański, Kodeks karny. Komentarz, wydanie 3, 2017, Legalis). Również Sąd Najwyższy uznał, że przez „przemoc” należy rozumieć przymus, wywarty za pomocą „siły fizycznej” (vis absoluta), w odróżnieniu od przymusu psychicznego (vis compulsiva), który może być wywołany tylko za pomocą groźby bezprawnej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 1934 r., I K 204/34, OSNKW 1934, Nr 11, poz. 238) w rozumieniu art. 190 § 1 k.k., zgodnie z którym Kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. W literaturze oraz judykaturze można odnaleźć pogląd odmienny, zgodnie z którym przez pojęcie groźby należy rozumieć nie tylko przemoc fizyczną, ale również przemoc psychiczną, która może polegać chociażby na zwykłym zaniechaniu czy też przymusie kompulsywnym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 1994 r., II KRN 159/94, OSNK 1994, Nr 9-10, poz. 61 z glosą aprobującą M. Surkonta, PS 1996, Nr 2, s. 81 i n.). Przy czym, w tym orzeczeniu chodziło o sytuację wywierania przemocy przez postępowanie z rzeczą, powodujące wpływ na przebieg procesów motywacyjnych pokrzywdzonej osoby (nieudostępnianie kluczy do mieszkania i nie wpuszczanie do środka). Ze stanowiskiem o dopuszczalności formy przymusu psychicznego jako samoistnej postaci pojęcia „przemocy” z art. 191 § 1 kk identyfikuje się autor Komentarza do Kodeksu karnego J. L. stwierdzając, że nie wszystkie postacie przemocy psychicznej mieszczą się w pojęciu groźby bezprawnej. Wystarczy bowiem wskazać zachowanie polegające na grożeniu popełnieniem wykroczenia, które nie stanowi ani groźby karalnej w rozumieniu art. 190 kk, ani nie mieści się w treści przepisu art. 115 § 12 kk. Ponadto przepis art. 191 § 1 kk stanowi ogólnie o przemocy więc na zasadzie lege non distinguente komentator przyjmuje, że chodzi o każdą postać przemocy, w tym psychicznej, która wykracza poza pojęcie groźby bezprawnej (red. M. Królikowski, R. Zawłocki, Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do artykułów 222-316, wydanie 4, 2017, Legalis).

Spójrzmy przy okazji na art. 207 k.k. W § 1. Ustawodawca uregulował, iż Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą (…) pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy (…), podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Zgodnie z § 3. Jeżeli następstwem czynu określonego w § 1 lub 2 jest targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12. Jest to istotna norma w przypadku osoby z zaburzeniami psychicznymi, która może nawet nie wiedzieć, że takowe posiada, lub osoby ze zmienionym stanem psychicznym, bowiem rzeczywiście pod wpływem stresu może okaleczyć się lub nawet popełnić samobójstwo. W grę więc wejdą odpowiednio przepisy art. 156 lub 157 k.k. Z kolei art. 160 k.k. sankcjonuje już samo narażenie na niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Jak stanowi §1. Kto naraża człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Zgodnie z § 3. Jeżeli sprawca czynu określonego w § 1(…) działa nieumyślnie, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Oczywiście, istnieje możliwość uniknięcia odpowiedzialności karnej, bowiem zgodnie z § 4. Nie podlega karze za przestępstwo określone w § 1-3 sprawca, który dobrowolnie uchylił grożące niebezpieczeństwo. 

Przestępstwo z art. 191 § 1 k.k. można popełnić w zbiegu z innymi czynami karalnymi. Na przykład, z odmową sprzedaży towaru z powodu braku maseczki. Art. 135 Kodeksu wykroczeń stanowi iż Kto, zajmując się sprzedażą towarów w przedsiębiorstwie handlu detalicznego lub w przedsiębiorstwie gastronomicznym, ukrywa przed nabywcą towar przeznaczony do sprzedaży lub umyślnie bez uzasadnionej przyczyny odmawia sprzedaży takiego towaru, podlega karze grzywny. Również urzędnik, który próbuje wlepić mandat za nieposłuszeństwo wobec nieobowiązujących rozporządzeń, popełnia przestępstwo z art. 191 § 1 k.k. w zb. z 231. § 1.k.k., który stanowi iż Funkcjonariusz publiczny, który, przekraczając swoje uprawnienia lub nie dopełniając obowiązków, działa na szkodę interesu publicznego lub prywatnego, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3, w zbiegu z art. 271 § 1 k.k., który stanowi, że Funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, w zbiegu z art. 235 k.k., który stanowi iż Kto, przez tworzenie fałszywych dowodów lub inne podstępne zabiegi, kieruje przeciwko określonej osobie ściganie o przestępstwo, w tym i przestępstwo skarbowe, wykroczenie, wykroczenie skarbowe lub przewinienie dyscyplinarne albo w toku postępowania zabiegi takie przedsiębierze, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Na podstawie art. 243 par. 1 k.k. Każdy ma prawo ująć osobę na gorącym uczynku przestępstwa lub w pościgu podjętym bezpośrednio po popełnieniu przestępstwa, jeżeli zachodzi obawa ukrycia się tej osoby lub nie można ustalić jej tożsamości. Na podstawie par. 2 masz obowiązek przekazać taka osobę niezwłocznie policji. Dlatego też jeżeli ktokolwiek – w szczególności urzędnik lub co gorsza policjant albo strażnik miejski – próbuje bezczelnie wyładować na Tobie swoje frustracje wynikające z nieskutecznego zaspokojenia swoich potrzeb libidalno-seksualnych poprzez narcystyczno-sadystyczne usiłowanie wymuszenia posłuszeństwa wobec autorytarno-faszystowskich przepisów rozporządzeń ministra zdrowia czy rady ministrów wykraczających poza zakres ustawowy, narusza art. 31 ust. 3 Konstytucji RP i konsekwentnie art. 23 k.c., który stanowi, iż Dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, (…), pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Dlatego wezwij go do zaprzestania naruszania Twoich dóbr osobistych na podstawie art. 24 § 1.k.c., który stanowi, iż Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Zgodnie z § 2. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych. Pamiętaj, też że zgodnie z § 3. Przepisy powyższe nie uchybiają uprawnieniom przewidzianym w innych przepisach, (…).

Nie zapominaj o ujęciu sprawcy i niezwłocznym oddaniu go w ręce policji. Choćby sprawcą był policjant… Jest to konieczne, aby ustalić dane sprawcy jak też zabezpieczyć materiał dowodowy, bowiem że zgodnie z art. 6. k.c. Ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, a jest Ci to potrzebne do wystąpienia o zadośćuczynienie na podstawie art. 448 k.c., który stanowi, że W razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. (…).

Wyjaśnię przy okazji, dlaczego powyżej użyłem terminu „faszyzm”. Jest to doktryna polityczna powstała w okresie międzywojennym we Włoszech, sprzeciwiająca się demokracji parlamentarnej, głosząca totalitarne silne przywództwo, terror państwowy. Partia faszystowska nie licząc się z zasadami demokracji faktycznie rządziła. Funkcjonariusze partii pełnili jednocześnie funkcje państwowe, ograniczone zostały swobody obywatelskie. Dokładnie tak samo próbuje działać obecny Rząd i przedstawiciele Prawa i Sprawiedliwości. Jest to oczywiście wykroczenie poza normę z art. 13 Konstytucji RP, który stanowi, iż Zakazane jest istnienie partii politycznych i innych organizacji odwołujących się w swoich programach do totalitarnych metod i praktyk działania nazizmu, faszyzmu i komunizmu, a także tych, których program lub działalność zakłada lub dopuszcza nienawiść rasową i narodowościową, stosowanie przemocy w celu zdobycia władzy lub wpływu na politykę państwa albo przewiduje utajnienie struktur lub członkostwa. Zaś osoba lub urzędnik – w tym policjant – który propaguje zakazany konstytucyjnie ustrój lub metody sprawowania władzy poprzez wymuszanie przestrzegania rozporządzeń w zakresie wykraczającym poza granice ustawowe, popełnia przestępstwo z art. 256 k.k. Zgodnie z § 1. Kto publicznie propaguje faszystowski lub inny totalitarny ustrój państwa (…) podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Zgodnie z § 2. Tej samej karze podlega, kto w celu rozpowszechniania produkuje, utrwala lub sprowadza, nabywa, przechowuje, posiada, prezentuje, przewozi lub przesyła druk, nagranie lub inny przedmiot, zawierające treść określoną w § 1 (…).

https://zrzutka.pl/h266xv